Rurka intubacyjna – czym jest, jak i gdzie się ją stosuje?

Rurka intubacyjna, nazywana inaczej dotchawiczą, jest przyrządem medycznym, służącym do utrzymania drożności dróg oddechowych w sytuacjach jej zagrożenia, a także zapobiegania konsekwencjom niewydolności oddechowej. Jest jednym z najważniejszych elementów, koniecznych do przeprowadzenia zabiegu intubacji.

Jak używa się rurki intubacyjnej?

W celu utrzymania drożności układu oddechowego lub jego niewydolności, rurkę intubacyjną – będącą swojego rodzaju cewnikiem – wprowadza się przy pomocy laryngoskopu do tchawicy. Jest to narząd, odpowiedzialny za za dostarczanie powietrza do płuc. Stanowi przedłużenie krtani.

Kiedy rurka intubacyjna zostanie wprowadzona, należy sprawdzić jej drożność, a także zweryfikować, czy znajduje się w odpowiednim przewodzie. Podczas intubacji, istnieje bowiem ryzyko, że zamiast w tchawicy, zostanie ona umieszczona w przewodzie pokarmowym. W takim przypadku, należy niezwłocznie usunąć rurkę i ponownie przystąpić do intubacji.

Intubacja, a rozmiar rurki dotchawiczej

Kiedy przeprowadzana jest intubacja, bardzo ważną kwestią jest dobranie odpowiedniego rozmiaru rurki intubacyjnej. Powinna być ona możliwie jak największa, jeśli jednak będzie zbyt duża, spowoduje to uszkodzenie dróg oddechowych pacjenta. Jeśli z kolei rurka dotchawicza będzie miała zbyt małą średnicę, zwiększy się opór przepływu powietrza w tchawicy, znacznie utrudniając oddychanie.

Najczęściej używaną średnicą rurek intubacyjnych, które używane są podczas zabiegu, są te z przedziału od 7,5 do 9,5 milimetra. Natomiast ich długość może wynosić od 21 do 24 centymetrów. Czasem zdarza się jednak, że z jakiegoś powodu niemożliwe jest wprowadzenie rurki przez jamę ustną. W takich sytuacjach przeprowadzona zostaje intubacja przez nos. W takim przypadku średnica rurki mieści się zazwyczaj w przedziale od 6,5 do 7,5 milimetra. Natomiast ich długość jest o około 4 centymetry większa, niż w przypadku rurki doustnej.

Intubacja dotchawicza może być również przeprowadzana u dzieci. W takim przypadku udrożnienie dróg oddechowych poprzez intubację, wykonuje się przy użyciu rurki o średnicy od 2,5 do 6 milimetrów. Jej długość z kolei, uzależniona jest od wzrostu dziecka. Intubacja noworodka i osób poniżej ok. 7 roku życia, wykonywana jest przy użyciu rurki bez mankietu uszczelniającego.

Z czego wykonana jest rurka intubacyjna?

Dawniej, materiałem używanym do produkcji rurek intubacyjnych, była guma. Musiała ona jednak zastąpiona, ponieważ została sklasyfikowana jako materiał, będący przyczyną różnego rodzaju reakcji alergicznych. Obecnie, tworzywem najczęściej wykorzystywanym do produkcji rurek intubacyjnych, jest polichlorek winylu, zwany popularnie PVC lub PCV.

Polichlorek winylu jest bepieczny, dzięki czemu wykonana z niego rurka może być użyta u każdego pacjenta. Ponadto – tworzywo to jest niezwykle delikatne, dzięki czemu nie powoduje podrażnień ani bolesnych otarć. Dzięki elastyczności PVC, intubowanie dróg oddechowych pacjenta – nawet przez nos – przebiega bardzo sprawnie i bez komplikacji.

W jakich sytuacjach używane są rurki dotchawiczne?

Rurki do intubacji, używa się w sytuacjach, gdy zastosowanie innych – mniej ingerujących w ciało, jak na przykład maska tlenowa – metod udrożniania dróg oddechowych, nie jest możliwe, a zagrożone jest życie pacjenta. Intubację można również przeprowadzić na podstawie konieczności badania, podczas którego niezbędna będzie wentylacja mechaniczna. Są to wszelkiego rodzaju zabiegi, przy których zwiotcza się mięśnie. Często używa się rurek podczas zabiegów w okolicach głowy lub szyi.

Czasami użycia rurki wymaga nietypowa pozycja, w jakiej zostaje ułożony pacjent podczas operacji. Rurek dotchawiczych używa się również, gdy mamy do czynienia z pacjentem, u którego pojawia się wysokie ryzyko zachłyśnięcia. Rurki używa się w celu doprowadzenia powietrza do płuc, gdy sam układ oddechowy sobie z tym nie razi. Rurka dostarcza je bezpośrednio z zewnątrz, nie ma zatem ryzyka wciągnięcia do płuc żadnego płynu lub pyłu.

Intubacja – możliwe utrudnienia

Niektóre sytuacje lub warunki mogą sprawić, że intubacja pacjenta lub pacjentki stanie się o wiele trudniejsza. Do czynników, które spotykane są najczęściej, należą:

• Pacjentka będąca w ciąży,
• Znaczny obrzęk gardła,
• Długotrwały, nieustępujący szczękościsk,
• Wyjątkowo niewielkie rozwarcie ust – jeśli nie wynosi więcej, niż szerokość trzech palców,
• Silne obrażenia twarzoczaszki,
• Mniejsza ruchomość w okolicy stawów żuchwowych,
• Pojawienie się konieczności znacznego ograniczenia ruchomości głowy – na przykład, gdy u pacjenta nastąpiło złamanie kręgosłupa w okolicach odcinka szyjnego,
• Znaczne zmiany anatomiczne w obrębie żuchwy.

Skutki uboczne

Zasadniczo każdy zabieg medyczny, który w jakimś stopniu ingeruje w ciało człowieka, niesie ze sobą ryzyko wystąpienia określonych skutków ubocznych. Nie dotyczy to wyłącznie samych zabiegów i operacji, ale także na przykład wprowadzania ciał obcych do organizmu – na czym technicznie opiera się zabieg intubacji.